Meet our BAE ng RTR

John Marie Cablay is a Grade 12 student taking Humanities and Social Sciences. She will be representing not only Agay National High School but the entire municipality of Remedios T. Romualdez in the upcoming Agusan del Norte DRRM BAE 2019.

The said event will be held in Robinson Butuan City on July 30, 2019.

The Agusan del Norte Disaster Risk Reduction and Management Council launched on 21 November 2012 the Youth Operative in Urgency-Nurturing Goodwill-Agusan del Norte Emergency Response Team (YOUNG-ADNERT) Project. The project, an organization of Junior High students of Agusan del Norte is one of the BOLD MOVES that the PDRRMC has undertaken.

Section Section 14 of Republic Act 10121 or the Philippine Disaster Risk Reduction and Management Act of 2010 stipulated that the NDRRMC, the RDRRMCs, the LDRRMCs, the LDRRMOs, the BDRRMCs and the SK councils shall encourage community, specifically the youth, participation in disaster risk reduction and management activities, such as organizing quick response groups, particularly in identified disaster-prone areas, as well as the inclusion of disaster risk reduction and management programs as part of the SK programs and projects.

Rather than regarded the youth as passive victims of disaster situations, the council believes in the importance of engaging youth in environmental sustainability and disaster risk reduction and management decision making processes and provide them training opportunities to strengthen their knowledge, skills, and attitudes for them to become better future leaders.

(Article is taken from Agusan del Norte DRRM BAE Facebook page)

SSG Updates

Watch out for the two big activities of Agay NHS Supreme Student Government in partnership with the Municipal Advisory Council headed by RTR Municipal Police and Honey FM.

These activities support the SSG Advocacies on Barkada Kontra Droga and Adolescent Health and Development Program.

Save the Date: Aug 1, 2019

For details, please check the schedule of activities in the update section click here

TINAPAY AT PANSIT

Isinulat ni Jenifer Rafols Monta (Grade 11 HUMSS)

Nakatirik na ang sikat ng araw sa maliit na barong-barong, tanging tagpi-tagpi tela lamang ang nagsisilbing dingding ng nakalulumong kapaligiran. Mainit, mabaho, at masangsang na amoy ng mga bulok na basurang araw-araw sinisinghot ng tulad niyang bata pa lamang ay nakasanayang makita at maramdaman ang lahat na yata ng dumi sa mundo ay nasa kanila na. Sa init na dumampi sa noo ni Aneng ay dali-dali siyang bumangon… “Umaga na pala,” sambit niya sa sarili.

“Buwesit na buhay to, oo, Kay aga-aga pa natalo na naman ako sa madyong!” sigaw ni Aling Magda habang binuksan ang kalderong malapit sa mesa. “Putrages, wala pang sinaing? Aneng! Ano bang ginagawa mo dyan, letche ka ha at hindi ka pa nakapagsaing? Gutom na gutom na ako, alam mo bang kagabi pa akong hindi kumakain ha… Ang hirap sa iyo, bantugan ka, nagsisisi akong iniluwal pa kita, wala kang silbi! Sabay tulak sa kanya ng kanyang ina.

“ Bakit inay, may bigas po ba tayong isasaing? Kagabi pa nga po kaming hindi kumakain, kaya nga nagkasakit si Neneng oh dahil sa gutom”,  sabay turo ni Aneng sa nakababatang kapatid na halos buto’t balat nalang na nakahiga sa buslo-buslong lantay ng kanilang barong-barong.

”Ang hirap sa inyo, sarili niyo lang ang iniisip niyo!” pasigaw niyang sabi.

“Simula ng namatay si tatay ay nagkakagan—“  Pak! Isang malupit na sampal ang dumampi sa pisngi ni Aneng.

“Wala kang mudo bata ka, lumayas ka rito at huwag ka ng bumalik  pa! Hindi kita kailangan! sigaw ni Aling Magda habang itinutulak ang anak.

“Ate, ate huwag mo akong iiwan! Ate!” pasigaw ngunit maliit na tinig lamang ang lumabas sa bibig ni Neneng na parang wala ng lakas ito. Tila nagbingi-bingihan si Aneng sa narinig. Dali-dali siyang tumakbo papalayo sa ina, sa kanyang kapatid na puno ng galit at pagka poot sa ina. Ngunit ang paglayo na iyon ay may bahid ng determinasyon. Pangako niya sa sarili na babalikan ang kapatid at iiwan ang masalimuot na mundo, mundong ginagalawan ng kanyang iresponsableng ina. Ikinuyom niya ang mga palad at tila noong araw na iyon, hinihila siya ng kanyang mga paa patungo sa simbahang malapit sa kanilang lungsod. Init ng araw na tila walang silbi sa mga paang kanina pa pinapaso ng sementong kapaligiran.  Maraming tao, maingay, kasing ingay ng sikmura niyang kahapon pa sumisigaw ng pagkain. Napansin niyang maraming bata at matanda  ang nasa labas ng simbahan. Nangungusap ang kanilang mga mata, tagpi-tagping mga damit, at tila nakikiusap sa mga taong lumalabas at dumadaan ng simbahan sabay abot ng lata sa mga ito.

“Maawa napo kayo mama, ale. Pagkain lang po, gutom na gutom napo ako. Sige napo.” Sabay abot ng lata sa isang ale, maya-maya pa ay kumalansing na ang lata, hudyat iyon na may inilagay na barya ang ale.

“Subukan ko kaya”, bulong niya sa sarili habang pinapanood ang mga batang iyon sa simbahan. Pumuwesto siya sa gawing kanan sa gilid ng simbahang iyon. Akma namang katatapos lang ng misa. Tumingala siya at pinikit ang mga mata, “Lord, sana may maawa sa akin ng may pambili ako ng pagkain.” Taimtim niyang dasal. Hayan na at may isang lumabas, isang mamang nagmamadali sa paglakad.

“Mama, pahingi po, pagkain lang.” tila nagsasalita siya sa hangin, hindi siya pinansin nito bagkus dali-dali itong umalis. Sumunod ang Ale na may dalang bata. “Ale, ale, pagkain lang po, gutom na gutom na po ako.” Luluha-luha niyang sabi sabay bukas ng maliit niyang palad. May namumuong pag-asa sa kanyang mga mata ng dumukot ang ale sa kanyang pitaka. “O heto, limang piso, pambili mo ng tinapay.” At inabot sa kanya ang limang piso at dali-daling inalis ang kamay sa kanyang mumunting daliri na tila nandidiri. Ang iba ay nagsasabing “Saan ba mga magulang mo ha at nanlilimos ka? Siguro ay inuutusan ka ng magulang mo noh?” sabay abot ng dalawang barya sa kanyang kamay. Ngunit ni isang salita walang lumabas sa bibig ni Aneng. Ang tanging nasa isip lang niya ay makabili ng pagkain pantustos sa sikmura niyang nagrereklamo at higit sa lahat ay may pagkain siyang maibibigay sa kapatid niyang may sakit na si Neneng.

“Isa, dalawa, tatlo…” dalawampung piso ang kinuyom ng kanyang nanginginig na palad. Lilinga- linga siyang naghanap ng pinakamalapit na tindahan ng tinapay at iksaktong nasa malapit lang pala iyon sa kinatatayuan niya. Dali-dali siyang tumakbo at bumili. Pagkaraan ay may hawak na siyang dalawang tinapay at pansit. “Sa wakas, makakakain na rin si Neneng!” buong sabik at sambit niya sa sarili. Lalakad, tatakbo, lalakad ulit sa makipot na eskinita hanggang makarating sa may maruming estero. Esterong puno ng basurang hudyat na malapit na siya sa kanilang barong-barong. “Neneng! Neneng!andito na ang ate!” Malayo pa lang ay sigaw na niya ito. “Neneng! May dalang pagkain ang ate oh!” Ngunit isang hagulhol ang sagot ng isang tinig sa kanyang sigaw. Maraming tao sa kanilang maliit na barong-barong. Nakaramdam siya ng masamang kutob na parang sasabog na ang kanyang dibdib sa mga sandaling iyon. Doon ay nadatnan niya ang kanyang ina. Buong lakas siyang pumasok sa barong-barong. “Anong nagyari?!” malakas niyang tanong sa kanyang inang umiiyak. “Si Neneng, Si Neneng…” “Bakit, anong nangyari kay Neneng, nasaan si Neneng?” Pagkuway nakita niya ang kapatid niyang  nakahiga at nakapikit ang mga malalim na mga mata . “Neneng, gumising ka, heto at may dalang pagkain ang ate oh! Di ba nagugutom ka? Halika Neneng.” Sabay iyak na ipinawagayway ang tinapay at pansit sa wala ng buhay na kapatid.

    

Drastic Nightmare

By Rabbi Wanda Lauro (Grade 11 HUMSS)

Beads of sweat are forming on my forehead. I feel so tired from all the running looking for an escape. That man in black keep on following me wherever I go. I keep on running and running and running searching for help. I stumbled down on my feet.  “Shit! That hurts!” I groaned.

“Emilia, stop running now and show yourself! If you don’t want to get hurt, just give up and tell me where the hell your father is!” I heard his yelling, getting loud. I stood up and continued running until I found a big old oak tree. I hid behind it. “Oh god, please help.” I whispered. I took out my phone which has only 5% battery remaining. I quickly typed a message to my father.

"Dad, whatever happens just stay safe, please take care always. Love you."

Good thing the message was sent before my phone runs dead. “Found ya, you little brat!” I tried to run but the man quickly pulled my hair up. “Let me go! You monster!”  I screamed out but he just laughed evilly instead. “Let me go, please!”

“DO YOU REALLY THINK, YOU CAN EASILY GET AWAY NOW?! NO! NOW TELL ME, WHERE IS YOUR FATHER?!”

“NO! I will never tell you!” Pak! He slapped me hard on my left cheek and I fell down.  “I WON’T LET YOU SUCCEED!” I bravely spit out the words with watery eyes. I quickly stood up and bit his arm so hard and ran as fast as I could. Not knowing where to go.

“You bitch!” he screamed out and then I heard several gunshots until everything went pitch black.

I woke up from the gleaming rays of sunshine from the window beside my bed. “Emilia.” I turned around to look for where that voice came from and I saw my father approaching me. “How are you feeling?” he asked. 

“I’m good I guess dad.”

“You seemed so unsure. What’s bugging you princess?  Care to tell me?”

I’m quite unsure whether I should tell my father about my nightmare or not, but i decide to tell him everything.

“I’m having a nightmare and a man kept on chasing me, I don’t know who he is but dad, he’s looking for you. He forced me to tell him where you are but I refused. I bit him on the arm and continued running away until I heard gunshots and my vision went black.” I started to get teary-eyed while telling him everything.

“Sshhh, don’t cry. The important thing is you’re safe now.”  My father said.

“Emilia! Thank goodness you’re awake now my child, how’re you feeling?” She asked while approaching me nearer with Louise my cousin by her side. “Louise, please call the doctor.” She asked Louise and Louise quickly obliged.

“I’m okay, just having a nightmare. Btw, what happened Aunt Lydia? Why am I here? I asked her with a little hint of confusion visible on my face. 

“You don’t remember? My Aunt asked and I just stayed silent.\

“Never mind. Who are you talking to earlier? I heard you talking to someone.”

“ I was talking to dad. Btw, where is he?” I asked my Aunt who’s quite shocked about what she heard.

“Emilia, your dad’s gone. He was shot by that man who was very jealous of him because he got the promotion, the same man who shot you too Emilia. Before that, he told me to donate his heart to you because you were in a very critical condition; he can’t stand seeing you suffering Em, I’m sorry.” My Aunt told me.

“That’s impossible Aunt Lydia! He was here a while ago, talking to me!” I said and started to cry out and my Aunt hugged me.

I thought it was just a nightmare. But I thought wrong.

ANG SARAP MO TOL!

(likha ni Clier Tweety Pepito, Grade 11 Descartes)

  Isang malawak na palayan ang dinaraanan nina Greg at Andrian sa Barangay Los Angeles. Bata pa ang gabi  kung  tutuusin ngunit napakadilim na nang buong paligid. Tanging flashlight na lamang   sa selpon na dala ni Andrian ang tanging nagbibigay liwanag sa daan. Galling sila sa isang tournament ng larong mobile legend sa kabilang  baryo. Tahimik ang paligid at huni lamang ng mga kulisap ang  maririnig na ingay sa katahimikan ng gabi. Mabilis ang mga hakbang ng paa ni Andrian. Napansin naman niyang mabagal ang paglalakad ng kanyang kaibigan ni si Greg hindi pa nila masyado kilala ang isat isa ngunit minsan na silang ng sama sa mga Patimpalak .

  “Alam mo ba  na may aswang daw na gumagala rito? Ang mausisang tanong ni Andrian.

Ngumiti lamang si Greg at nagwika “Hindi totoo ang mga aswang! Sa panahon ba natin ngayon ay naniniwala ka pa rin nun?

“Anong hindi? Anong sa palagay mo ang nangyari kay Harvey? Hindi siya basta pinatay ,dinukot at winakwak ang puso niya! sagot ni Andrian na halatang may sakot sa kanyang boses.

“Kaaway niya ang gumawa niyon. Malaki ang galit sa kanya” ang paliwanag ni Greg.

“Hindi ako naniniwalang tao ang gumawa niyon, Aswang  yon! Walang matinong tao ang gagawa ng karumal-dumal na pagpatay” pag giit ni Andrian.

 Ngunit wala pa rin paki-alam si Greg at parang walang narinig sa sinabi ni Andrian.

“Kilala mo ba iyong magandang dalaga sa kabilang baryo na si Alyana? Iyong dayo  na  ubod ng ganda at sexy? Siya ang pinagbibintangang aswang,Tol!” sabi ni Andrian

“Si Alyana? Yung babaing maganda sa kabilang baryo, yung may matangos ang ilong at may mapupungay  na mata? Gulat na tanong ni Greg

OO! Bakit tol ? tanong  naman  ni Andrian

“ Siya yung babaing lage kung kinukwento sayo tol! Yung babaing aking iniibig at balak kung  ng ligawan” sagot ni Greg na may kislap sa mga mata nito.

“Ngunit tol sa bahay niya madalas huling nakikita ang mga biktima si Mike, si Bryan, si James at ang pinakahuli nga ay si Harvey” paliwanag ni Andrian.

“Nagpapagabi kasi sila eh” tugon naman ni Greg

“Hindi rin tol! Bakit naman tayo ,nagpapagabi rin naman tayo ng uwi pero hindi tayo nabibiktima ng aswang. Ibig sabihin ang sinumang lumalapit sa Alyana na iyon ay tiyak na malapit sa panganib. At saka, walang nakakakilala ng tunay na pagkatao  ni Alyana. Dayo nga siya rito , hindi ba?” sabi naman ni Andrian

Hindi tinugon ni Greg ang mga sinabi ni Andrian .

“Iihi lang ako” paalam ni Greg. Nagkubli ito  sa isang malaking puno. Iniwan nito  si Andrian.

“TOL! BILISAN MO NAMAN!” pasigaw na sabi ni Andrian na nangangatog ang tuhod sa takot dahil sa dilim ng gabi. Palinga-linga  at hindi mapakali .

“Tapos na ako, tol” narinig ni Andrian ang tinig ni Greg. Pagharap ni Andrian nakita niya ang kakaibang talim sa mga mata ni Greg.

“ T –tol!!!    May pangangatog ang boses ni Andrian.

Napalitan ng  tawa ang matalim na mga mata ni Greg. “Hindi ko akalain na ganyan ka kaduwag, ang lakas mo mag-ML tapos   natatakot ka  sa aswang? Sabi ni Greg na hindi magkamayaw  sa pag tawa .

“Ano ka ba naman,Greg? Umiinom ka ba ng Kape? Matakot ka naman, tol.  Naiinis na sabi ni Andrian.

“Hindi lang talaga ako naniniwala sa sinasabi mo tol!”sagot naman ni Greg at nagpatuloy sa paglalakad.

“Bahala ka nga kung ayaw mong maniwala. Sana makasalubong mo ang aswang para to see is to believe ! sabi ni Andrian

“Kung makakasalubong ko man  tol! Tiyak gagahasain ko pa” tawang-tawang sagot ni Greg.

Huminto sa paglalakad ang dalawa nang marating ang hangganan  kung saan  sila maghihiwalay ng landas. Krus na daan iyon, ang isang daan  ay patungo sa baryo kung saan nakatira si Andrian at ang isa ay ang daan patungo sa baryo kung saan sinasabing naninirahan si Alyana. Nagpaalam na ang dalawa

“Tol! Mag-iingat ka! direksiyon sa baryo na aswang ang dadaanan mo” bilin pa ni Andrian kay Greg.

Ngiti lang ang tinugon ni Greg, naglakad na si Andrian patungo sa tatahaking daan. Hindi naman maipaliwang ni Greg ang kakaibang talim sa mga mata ni Andrian na tumitig sa kanya bago ito tumalikod paalis, ngunit pinag walang bahala na lamang iyon ni  Greg at nag patuloy sa paglalakad .

“Aswang ! kalokohan  ang aswang-aswang  na yan” bubulong-bulong na wika  ni Greg habang tinatanaw ang papalayong si Andrian. Subalit lingid sa kanyang kaalaman dinig na dinig ni Andrian ang mga salitang lumalabas sa kanyang bibig na nagging sanhi pa ng lalong umigting ng galit ni Andrian.

Diretso lang sa paglalakad sa Greg kampanteng-kampante at sinabayan pa niya ng pasipol-sipol ng biglang may isang pares ng paa siyang nakita sa lupa, umangat ang mukha ni Greg at unti-unting bumalot sa kanyang katawan ang takot at pangamba.

“H-HINDI”!!!!!!!!!! Hindi makapaniwala si Greg na kaharap niya ang isang nilalang na hindi niya kailanman aakalain na makakasalubong at makita niya ng harap-harapan. Ang nilalang na tinatawag na “ASWANG”!!!!!! Sigaw ni Greg

Huli na sa pagtakbo  si Greg pra tumakas,hindi na siya makagalaw sapagkat tumarak na sa kanyang puso ang isang matalim at matalas  na itak. Bumagsak si Greg sa lupa at parang manok na unti-unting kinakatay .  Nagsimula ng lumabas ang dugo sa kanyang bibig.

Nilapitan siya ng aswang ,buhay pa ito alam niyang buhay pa ito!!

At nagpipilit pang magsalita. Nagmamakaawa ang mukha at humihingi ng tulong .

“Ngayon, tol!! Naniniwala ka nang may aswang. Ito ang iyong tatandaan walang pwedeng tumalo sa akin sa ML at lalo na sa babaing aking iniibig, patawarin mo ako ngunit akin lng si Alyana at walang pwedeng umagaw sa kanya magkamatayan man!! Bulong nito sa tainga ni Greg at kasabay nito ang pagdukot sa puso ng binata.

 Lalong nanghilakbot ang mukha ng binata ng nakita niya ang  pumipintig  pa niyang puso habang unti-unting  tinikman na taong kanyang naging kaibigan, ang taong kanyang pinagkatiwalaan, ang taong kanyang kasangga  at ang taong kanya ng tinuring na kapatid. Hindi niya lubos maisip na kaya yun gawin ng kanyang matalik na kaibigan  sa kanya. Unti-unting tumulo ang luha nito kasabay ng  pagkalagut na kanyang mga hininga habang dilat pa ang mga mata.

“ANG SARAP NG PUSO MO TOL!!!!” ang tanging sambit  ni Andrian bago lumipad palayo.

Maling Akala

(likha ni Carlo Desur, Grade 11 Descartes)

Matagal ng may lihim na pagtangi si Aljun kay Elena. At kahit saan pumunta ang dalaga ay laging nakasunod ang binatang si Aljun. Para na ngang naging stalker na si Aljun kay Elena. Isang araw ay sinundan niya ito, papauwi na ang dalaga galing sa eskuwelahan. Masukal, magubat at bako-bakong daan ang tatahakin bago makarating sa tinitirhan ni Elena at ng pamilya nito. Habang sinusundan ni Aljun si Elena, patago-tago siya sa matataas na puno at damo, upang hindi makahalata ang dalaga. Ang balak niya'y kapag nakarating na siya sa bahay nito ay aakyat siya ng ligaw at para pormal na siyang makapag-paalam sa mga magulang ni Elena. Hanggang sa nakarating na nga sila. Nanatiling nagtago si Aljun sa malalaking puno at damo. Nang makita na niyang pumasok na si Elena sa loob ng bahay saka lang sya naglakas ng loob para kumatok sa pintuan ng mga ito. Nakailang buntong-hininga na muna ang binata, para maalis ang kabang nararamdaman. Kakatok na sana si Aljun ng marinig nya ang boses ng isang matandang lalake "ama siguro ni Elena", sabi niya sa kanyang sarili. "Ano ba yan, Elena hindi naman masyadong luto yung ulo, hilaw pa yung utak oh!" may pagkayamot sa tinig ng matandang lalake. Namutla sa narinig si Aljun, gumitil ang mga pawis niya sa noo. May namumuong nakakatakot na hinala sa kanyang utak. Hindi pa nga nakaka-recover sa  kanyang narinig nang bigla na naman siyang nakarinig ng mga pag-uusap ulit. "Ate sa akin nalang tong, paa" ani ng isang boses batang lalake. "Akin naman itong bituka, hmmm, yum! ang sarap talaga nito ate Elena the best ka talaga" boses naman ng batang babae. "Hoy, aking lang ang dugo ha, huwag ninyong kakainin yan, malilintikan kayo talaga sa akin, paborito ko yan!" boses naman ng isang matandang babae. Nanginginig na sa takot si Aljun. Hindi kaya mga aswang ang pamilya ng dalagang nais niyang ligawan. "Tay, ayaw nyo na ba ng ulo?, akin na lang yan, masarap kasing sipsipin ang utak, malinamnam," narinig pa ni Aljun, boses iyon ni Elena. Takot na takot na si Aljun. Aswang! Aswang! Ang kanyang iniibig na si Elena. Natatakot na napa-iyak na may kasamang paghihinayang na nadarama ang binata. Minsan na nga lang siya magmahal, sa aswang pa. Dahan-dahang kumilos papaalis si Aljun. Natatakot siya na mabiktima ng pamilya ni Elena. Ngunit hindi pa siya gaano nakakalayo, ay nakarinig na naman siya ng boses mula sa loob ng bahay. "Yummm!, ang sarap talaga ate Elena. Busog na busog ako. Bukas ulit bili ka, barbeque ha, akin ulit ang bituka", ani ng isang boses batang babae. Napatingin sa bahay nina Elena si Aljun. Unti-unti ulit siyang lumapit at naghanap ng butas na kanyang masisilipan, upang makatiyak sa narinig at makompirmang maling akala lang ang lahat. Hanggang sa nakakita siya ng medyo maliit na butas na pwedeng makasilip, eksaktong sa may kusina natapat ang butas. Kitang-kita niya mula sa butas, ang pamilya ni Elena, na magkasamang naghahapunan. Kumakain ng barbeque. Hawak pa ng ina nito ang isang stick ng barbeque na dugo. Doon lang niya naalala, na bumili nga pala ito ng barbeque habang pauwi ito kanina. Napatapik sa noo ang binata. "Ang bobo mo talaga Aljun, maling akala ka," bulong niya at pumunta sa harap ng pintuan nu Elena. Lakas loob na siyang magtatapat dito. Kumatok siya at napagbuksan siya ng ina nito. Pinatuloy siya.....At makalipas ng tatlong buwan....Naging magkasintahan na sina Aljun at Elena. Naikuwento rin ng binata ang naging maling akala niya sa pagkatao ng pamilya ni Elena. Tawa ng tawa naman si Elena, ng malaman iyon. Sa ngayon ini-enjoy nila ang kanilang pagmamahalan na magkasama habang kumakain ng barbeque.

---Wakas---